Twee keer Paralympisch goud in Pyeongchang, voor de tiende keer een keiharde confrontatie met kanker. Voor Bibian Mentel (46) was 2018 een jaar vol pieken en dalen. Openhartig vertelt ze wat die rollercoaster met een moeder doet. En met haar zoon Julian (15). “Ook op de dagen dat ik verdrietig ben, wil ik een sterke moeder zijn.”
Bibian groeide – net als Julian nu – op in Loosdrecht, pal aan het water. “Ik was 11 toen we verhuisden van een gewoon huis naar een tjalk; een oud vrachtschip dat omgetoverd was tot woning, én de droom van mijn moeder. Ik vond het heerlijk op die boot. Hele dagen was ik buiten aan het zeilen, surfen en wakeboarden. Als kind ging ik nooit op zomervakantie: vakantie vieren, dat deden we gewoon voor de deur. Op en aan het water.
Die liefde voor sneeuw is me echt met de paplepel ingegoten
Maar werd het winter, dan pakten we onze koffers: wel twee of drie keer per jaar gingen we op wintersport. Ik was drie jaar toen ik voor het eerst op mijn skietjes door de sneeuw gleed. Mijn moeder is nu 76, en doet dat nog steeds! Die liefde voor sneeuw is me echt met de paplepel ingegoten.”
Bibian is net als haar zoon enig kind, maar hun thuissituatie is anders. Bibian: “Mijn vader was de man die op zondag het vlees sneed. De rolverdeling tussen mijn vader en moeder was vrij traditioneel: hij werkte als projectontwikkelaar, zij zo nu en dan als interim bedrijfsadviseur. Mijn moeder was degene die thuis alles regelde en veel bij mij was.
We waren heel close, mijn moeder en ik. Deden echt alles samen. Ging zij tennissen, dan tenniste ik mee. Het was mijn moeder die me voor het eerst op een surfplank zette. Ik was pas zes. Elke woensdagmiddag bracht ze me van paardrijden naar tennisles, en van turnen naar hockeytraining. Ik verkleedde me dan in de auto. Alles voor de sport!”
Een grote glimlach volgt. “Mijn moeder en ik hebben aan een half woord genoeg. Ze is een van mijn beste vriendinnen. Ook voor Julian is mijn moeder heel belangrijk. Hij komt graag op de boot, en is vooral in de zomermaanden veel bij haar te vinden. Julian had zijn zwemdiploma bijna sneller dan hij kon lopen.”
‘Bieb, betreed de wereld met een lach, dan krijg je ook een lach terug’. Dat is mijn moeder ten voeten uit.
Naast dat sportieve heeft Bibian ook het oplossingsgerichte van haar moeder: “Ze is een echte hands-on vrouw. Is er een probleem? Dat lost ze het op. Precies zoals ik dat probeer te doen. No matter what, ons glas is altijd half vol, nooit half leeg.
Mijn moeder is degene die me geleerd heeft positief in het leven te staan: ‘Bieb, betreed de wereld met een lach, dan krijg je ook een lach terug’. Dat is mijn moeder ten voeten uit. En ik geloof daar heilig in.”
Haar lagere- en middelbareschooltijd doorloopt Bibian in het Gooi. Ze schrijft zich in voor een studie rechten en verhuist naar Amsterdam: “Ik ging op kamers. Een spannende stap. In diezelfde tijd vertrok mijn vader naar Sri Lanka om een nieuw huis te bouwen.
Tussen mijn ouders ging het al langere tijd niet lekker, en de fysieke afstand maakte het alleen maar moeilljker. Mijn ouders besloten uit elkaar te gaan. En mijn vader is niet meer teruggekomen.
Die witte wereld, de snelheid, de vrijheid en dan die adrenalinekick: in de sneeuw vergat ik alles om me heen.
Al die veranderingen in één jaar, dat was heel heftig voor me. Ik voelde me vaak alleen. In diezelfde periode leerde ik snowboarden en was meteen verkocht. Die witte wereld, de snelheid, de vrijheid en dan die adrenalinekick: in de sneeuw vergat ik alles om me heen.”
Hoewel ze als kind al wist dat ze later iets met sport wilde doen, was de keuze voor haar rechtenstudie een hele bewuste. “Toch bleef ik dromen van een sportcarrière. En op de dag dat ik voor het eerst op een board stond, vielen de puzzelstukjes op hun plek. Met mijn propedeuse en spaargeld op zak, ben ik vertrokken naar de sneeuw. The rest is history.”
Dit verhaal is onderdeel van de coverstory van fabulous mama | nummer 10 | 2018. Fabulous mama altijd als eerste op de deurmat? Bekijk de diverse voordelige abonnementen en mis niets meer >>